Төн. Өйдә тынлык. Бар да йоклый кебек, тик Гөлзиянең күзе йомылмый. Чемоданнар почмакта, эчендә – аның соңгы 13 ел гомере. Ул бүген төнлә ирен ташлап кайтты. Икенчесе иде бу. Беренчесеннән киткәндә яшь иде әле – яшь, яралы, ышанычсыз. Ул вакытта 30 яшь кенә тулган иде.
Беренче мәхәббәт, беренче хыянәт. 10 ел бергә яшәделәр. Бергә йорт төзеделәр, кыз бала таптылар. Тик ул кыз уенчык түгел иде – әнисе өчен яшәү мәгънәсе. Ире өчен исә ул вакытлыча кыенлык кебек булды, шуңа күрә башкага китте. Гөлзия тешен кысып түзде, тик йөрәге яраланды. Кызын кочаклап чыгып китте – туган өенә, дөм ялгызлыкка.
Яшьлек елгасы артта калды. Аңардан бары сагыш кына калды.
Икенче ире башта яратып, кадерләп каршы алды. Гөлзия тагын да ышанды. «Бәлки, бу юлы бәхетле булырмын?» Ул кабат чәчәк атты, тормышка ямь керде.
Яңа ирнең балалары булмаса да, онык урынына кызын яратты. Алар 13 ел яшәделәр. Араларында бәхәс тә, тынычлык та булды. Әмма ул соңгы елларда үзгәрде. Йөрәге сизә башлады – хатын-кыз күңеле алдамый. Ир кичләрен соң кайта башлады, күзе читкә карады.
Һәм беркөнне ул да «китәм» диде. «Башка берәүне таптым», – дип әйтте.
Гөлзия сүзсез калды. Шушы яшенә җитеп, кабат шундый яра. Ике тапкыр кияүгә чыккан, ике тапкыр ташланган.
Күңелдә сорау: «Нигә мине яратмадылар?» Үзе тугры, сабыр, назлы хатын бит ул. Ул ирләре өчен ашарга да пешерде, өйне дә тәртиптә тотты. Әмма йөрәкне сатып алып булмый. Ике ир дә аңардан китте.
Икенче ире китү аңа тагын да көчлерәк сукты. Чөнки ул ышанган иде. Чын күңелдән.
Төн буе утырып чыкты. Урамда тын, тик күңелдә давыл. Гомер үтә, бәхет килми. Гөлзия үзен ташландык кебек хис итте. Әмма янәшәдә кызы бар. Оныклары бар. Алар – аның иң зур хәзинәсе.
Кыз да авыр кичерде әнисенең аерылышуын. Ул әнисен кочаклап: «Син миңа җитәсең», – диде. Гөлзия шул мизгелдә кабат көч тапты. Ул ире артыннан ишеген япты да гомерендә беренче тапкыр үзен сайлады.
«Бүтән еламыйм», – диде ул иртән. Аны бәхетсез иткән кешедән азат булу – үзе бәхет. Өйгә кайтып, чәй куйды. Балконга чыкты, тирән сулыш алды. Хәтеренә яшьлек еллары килде – көлеп йөгергән чаклары. Тормыш сындыра, әмма ул сынмаска өйрәнгән. Йөрәк тагын да каткан, тик җылы да сакланган.
Гөлзия табигать кочагына тартыла башлады. Җир казып, гөлләр утыртты. Үзенә дөнья булдырды. Ирсез – тик тыныч дөнья .
Оныклары аның янына йөгереп килә. «Әби, безне яратасыңмы?» – дип сорыйлар. «Дөньядагы иң зур мәхәббәт сезгә», – ди ул.
Ирләр ташлады, тик Аллаһ ташламады. Ялгызлык – сынау, ләкин үсү өчен дә мөмкинлек. Гөлзия кул эшләренә тотынды – бәйли, тегә. Ул сыгылмаган, югалмаган. Йөрәге яралы, тик рухы нык...
