Мәрьям кич белән кухняда утыра иде. Чәйнек кайнап чыкты, пар күтәрелде. Өйдә җылы, тыныч.
Кызы Ләйлә үз бүлмәсендә, көлеп, нидер сөйләшә. Тавышыннан ук аңлашыла – Сәмир белән. Мәрьям елмаеп куйды. «Мәхәббәт исе килә инде», – дип уйлады ул.
Ләйләгә тиздән 14 яшь тула. Сәмир белән алар бер сыйныфта укый. Алар инде ярты ел буе аралаша. Сәмир бик әдәпле егет булып күренә. Гел исәнләшә, ярдәм итә, елмаеп тора. Кайчак алар урамда кулга-кул тотынышып йөриләр.
Мәрьям моны башта шаяру дип кенә уйлады. Ләкин соңгы арада бу дуслык җитди төс алды. Кыз көн саен күңелле булып кайта.
– Әни, без бүген кафега бардык, Сәмир гамбургер алды, – диде Ләйлә.
Мәрьям дәшми генә тыңлый.
– Аннан соң кино карадык, аннары ул бүләк бирде, – ди кызы.
Бүләк – телефон өчен матур чехол. Мәрьям сорады:
– Каян акча ала икән?
– Ул үзе эшли, акча җыя, – диде кыз, горурланып.
Мәрьям ышанганга охшатып баш какты. Әмма күңелендә шик туды.
Бер көнне Ләйлә ак розалар тотып кайтты. «Сәмир бирде», – диде ул, елмаеп. Чәчәкләр чынлап та бик матур иде. Мәрьям аларны суга куйды, ләкин башы катты. «Укучы малай болай күп акчаны каян ала?» – дип уйлады ул.
Икенче көнне телефонына хәбәр килде. Ят номердан язылган иде. «Исәнмесез, бу – Сәмирнең әтисе Әмир», – диелгән иде анда.
Мәрьям куркып китте. «Берәр нәрсә булганмы әллә?» – дип җавап язды ул.
«Әйе, сөйләшергә кирәк», – диде Әмир.
Мәрьямнең йөрәге кысып куйды. Ул кичкә кадәр урын таба алмады. Кәрим эштә иде, сөйләшү үзенә калды.
Кич җиткәч, Әмир шалтыратты. Тавышы җитди иде. «Сезнең кыз белән безнең малайның мөнәсәбәте турында беләсез бит», – диде ул.
– Беләм, – диде Мәрьям, сак кына.
– Менә шул, бездә бер күңелсез хәл булды.
– Нинди хәл? – диде хатын йомшак тавыш белән.
– Сәмир безнең өйдәге банк картасын алган.
Мәрьям өнсез калды.
– Нинди картаны? – дип кабатлады ул.
– Әнисенең картасын, – диде Әмир, авыр сулап. – Ул аннан 9 мең сум акча сарыф иткән.
Мәрьям хәтта сулыш алырга онытты.
– Нишләп алай эшләгән соң ул?
– Кафе, кино, бүләкләр... Сезнең кызыгызга, – диде Әмир.
Мәрьямгә бу сүзләр пычак булып кадалды.
– Без акчаны кире сорамыйбыз, ләкин белеп торуыгыз кирәк, – диде Әмир тыныч кына. – Без аны шелтәләдек, ләкин баланың башы буталды ахры.
Мәрьямнең күзләре яшь белән тулды.
– Хәбәр итүегез өчен рәхмәт, – диде ул.
Телефонны куйгач, диванга утырды. Күңеленә авыр таш яткан кебек. Кызын чакырып сөйләшергә булды.
– Ләйлә, кызым, миңа дөресен әйт әле, – диде ул.
Кыз аптырап карады.
– Сәмир сиңа бүләкләрне үз акчасына алдымы?
– Әйе, ул шулай диде, – диде кыз, тыныч кына.
Мәрьям тирән сулап куйды.
– Ул әнисенең картасыннан алган икән, – диде ана.
Кызның йөзе агарды. «Ничек? Мин белмәдем, әни!» – диде ул, елап.
Мәрьям аны кочаклап алды. «Белмәсәң дә, сабак булсын бу сиңа», – диде.
Кич белән Кәрим кайтты. Мәрьям барысын да сөйләп бирде. Кәрим башта дәшмәде. Аннан торып: «Без аларга акчаны кайтарабыз», – диде.
Икенче көнне гаиләләр очрашты. Фаилә, Сәмирнең әнисе, бик җитди. «Безнең дә йөрәк сызлый, Мәрьям, – диде ул. – Без аны бик шелтәләдек».
Сәмир тын гына торды, күзләрен идәнгә текәгән. «Мин урладым... гафу итегез...» – диде ул, пышылдап.
Мәрьям кызын кулыннан тотты. Кәрим акчаны кире бирде. «Бу – безнең гаилә өчен дә сабак», – диде ул.
Әмир кул биреп рәхмәт әйтте. Очрашудан соң өйдә тынлык урнашты. Ләйлә бүлмәсендә елап утырды. Мәрьям аны тынычландырырга керде. «Кызым, тормыш шулай өйрәтә, – диде ул, йомшак тавыш белән. – Син беркемгә дә үпкәләмә, бу – бары тик сабак...»
– Минем аны югалтасым килми, – диде кыз, пышылдап.
– Югалтмыйсың, бары аңлыйсың, – диде ана.
Берничә көн үтте. Ләйлә тынычланды. Сәмир дә дәшмәде, әмма һәрвакыт ерактан карап йөрде. Бервакыт Ләйлә хат язды. «Мин сине гаепләмим, мин барын аңладым», – диде ул.
Сәмир хатны укыды һәм башын какты. Берничә көннән җавап язды: «Мин дә гафу үтенәм. Мин синең ышанычны кире кайтарырга телим».
Ләйлә хатны күкрәгенә кысты. Мәрьям кызын кочаклады. «Күрәсеңме, кызым, дөреслек һәрвакыт җиңә», – диде ул.
Җәй җиткәч, Сәмир эшкә урнашты. Ул акча җыя башлады. «Мин үз кулларым белән эшләп тапкан акчадан бүләк итәчәкмен», – диде ул.
Әмир улына карап елмайды. Фаилә дә йомшарып китте. «Кеше хатадан өйрәнә, балам», – диде ул.
Мәрьям, бу хәбәрне ишеткәч, җиңел сулап куйды. Ул тәрәзәдән карап утырды – кояш баеп килә иде. Күңелендә тынычлык туды. Тормыш үз агымында дәвам итте.
Кызы хәзер акыллырак, сабыррак булды. Мәрьям моңа шат иде. «Иң мөһиме – күңел сафлыгы», – дип уйлады ул. Һәр хатаның үз сабагы бар…