Лена бүген компаниянең Яңа ел корпоративына бармаска теләгән иде. Елык-елык утлар, шау-шулы зал, мәҗбүри елмаюлар – моның барысы да аңа ят тоела. Эшендә ул кырыс, таләпчән, һәрвакыт нык куллы җитәкче булса да, мондый чараларда үзен ят итеп хис итә. Әмма, директор буларак, аның килүе мәҗбүри. Шуңа күрә ул кара төстәге кыска күлмәген киеп, чәчләрен артка пөхтә итеп җыеп, залга кереп басты.
Керүгә үк, аның йөрәге бер мизгелгә туктап калгандай булды. Барысын да күрде, әмма күрмәскә теләде. Табын артында яны белән басып тора торган ир-ат, кара костюмда, салкын күз карашы аша кем беләндер сөйләшә… Данияр.
7 ел элек ул Ленаның тормышын ике өлешкә бүлгән кеше: «аңарчы» һәм «аннан соң». Алар берничә ай бергә йөрделәр, әмма шул вакыт Лена өчен бөтен дөньяга торырлык иде. Данияр – тәвәккәл, акыллы, үз сүзендә торучы юрист. Әмма нәкъ менә шул кырыслык белән ул аның йөрәген җимерде. Бер көнне, бернинди аңлатмасыз, бөтен нәрсәне кисеп атты да юкка чыкты. Лена аны эзләмәде, сорамады – тәкәбберлеге ирек бирмәде. Әмма йөрәктә бер авыр кара нокта булып калды.
Хәзер менә алар янә бер залда. Еллар узган, әмма ул аның карашын һаман таный.
– Лена? – Данияр аңа якынлашты, тавышы тыныч, әмма эчендә ниндидер тетрәнү сизелә. – Син монда эшлисең дип ишеткән идем…
– Ә мин синең монда күренүеңне теләмәгән идем, – диде Лена коры гына, елмаюсыз. – Бәйрәм күңелсезләнмәсен өчен, әйдә, бер-беребезне күрмәгәнгә салышыйк.
Данияр, гаҗәпләнү катыш елмаеп, башын чайкап куйды.
– Син һаман шул ук, – диде ул. – Үҗәт, кырыс. Әмма… синең бу сыйфатларың миңа һәрвакыт ошый иде.
Лена борылып китмәкче булды, әмма Данияр кулы белән җиңел генә аның кулына тиде.
– Бераз сөйләшик. Синең белән сөйләшәсе сүзем бар.
– Сөйләшергә теләгән булсаң, 7 ел элек юкка чыкмаган булыр идең, – диде Лена.
Ул китеп барды, ләкин йөрәге нык тибә башлады. Нигә ул һаман дулкынлана? Нигә аның тавышы, күз карашы әле дә шулай каты йогынты ясый?
Корпоратив дәвам итте. Музыка уйный, кешеләр бии, чыршы утлары балкый. Лена баш инженер белән проектлар турында сөйләшеп торганда, янына тагын Данияр килде.
– Лена, зинһар, 5 минут кына. Читкәрәк китеп сөйләшик.
– Минем сөйләшәсе килми, – дип борылып китте Лена, ләкин Данияр бу юлы күнмәде.
– Син мине тыңларга тиеш. Саубуллашмый киткән өчен гафу үтенергә тиешмен.
Лена туктап калды.
– Ярар. 5 минут.
Алар фойеда, тын почмакта басып тордылар. Музыка монда җиңелрәк ишетелә, утлар йомшаграк күренә иде.
– Мин синнән киттем, чөнки ул вакытта сиңа авырлык китерәсем килмәде, – дип башлады Данияр. – Минем эштә зур проблема булды, мине судка чакырдылар. Берничә ай эчендә бөтен тормышымның асты өскә килде. Сине бу җәфага кертергә теләмәдем.
– Ә сөйләшеп була иде бит, – диде Лена пышылдап. – Миңа аңлатырга була иде…
– Мин яшь, акылсыз идем. Син – көчле идең, мин исә синең янда үземне көчсез итеп хис иттем. Мин синнән киттем… һәм гафу үтенерлек сүз дә тапмадым.
Лена тын калды. Аның барысы да кабат исенә төште: озын кичләр, көтү, авырлыклар, җавапсыз сораулар. Әмма хәзер аның каршында башка Данияр тора кебек: җитдирәк, акыллырак, ныграк.
– Лена… – дип дәвам итте ул. – Мин сине оныта алмадым. Әле дә оныта алмыйм, күрәсең.
– Бу сүзләрне әйтү өчен нигә 7 ел көттең? – дип сорады Лена.
– Чөнки сине югалту авырлыгын кабат кичерергә курыктым.
Лена бер мизгелгә күзләрен йомды. Эчендә ике хис бәрелеште: рәнҗү һәм сагыну. Ул нык булырга тиеш иде, үткәнгә әйләнеп кайтмаска тиеш. Әмма күңел бит ул логика белән генә эшләми.
– Мин сине гафу итәм, – диде ул әкрен генә. – Ләкин бу – узган. Мин бүтән элеккеге Лена түгел.
– Беләм, – диде Данияр. – Һәм мин бүген сине яңадан белергә телим. Рөхсәт итсәң.
Лена аңа карады. Даниярның күзләрендә ялган юк иде – барысын югалткан, әмма яңадан табарга өметләнгән ир-ат карашы.
– Бәлки… – дип пышылдады ул. – Бәлки, без яңадан башлый алабыздыр.
Данияр елмайды. Бу елмаю җылы, ихлас, һәм ул Лена йөрәгенә йомшак нур булып төште.
– Яңа ел бит, Лена, – диде ул. – Яңа ел – яңадан башлау өчен иң яхшы вакыт.
Лена да елмайды.
– Карарбыз, – диде ул. – Бүген кич өчен генә – әйе. Иртәгә – белмим.
– Ә мин беләм: син миңа янә бер шанс бирәчәксең.
Лена карашын аска төшерде.
Йөрәгендәге боз әкрен генә эри башлаганын үзе дә сизми калды.
Музыка яңгырады, зал тагын да ямьлерәк күренде. Һәм бу мизгелдә Лена аңлады: кайчак бәхет икенче тапкыр ишек какмый… тик әгәр кага икән – ачмыйча ярамый.
