Балачагымнан алып һәр елны, гомеремнең шул бер көне — туган көнем — аның тавышы белән башлана иде. Әле таң да атмаган була, ә телефон шылтырый: «Туган көнең белән, балам!» — дип елмаеп әйтә иде ул.
Аның тавышында җәй исе бар иде, җылы, йомшак, кочаклаган кебек. Еллар уза, дөнья үзгәрә, кешеләр килә-китә, әмма ул беренче булып котлауны һич вакыт калдырмады.
Ул гади генә кеше иде — артык сөйләшми, күп вәгъдә бирми, әмма йөрәге шулкадәр киң, шулкадәр нурлы иде, гүя бөтен дөнья сине саклар өчен яратылган кебек тоела.
Мин аның котлаулары булмавын күз алдына китерә алмый идем. Алар — балачак исе, курыкмыйча йоклап киткән төннәр, тәмле чәйләр, җылы сүзләр иде. Алар — минем иминлегем иде.
Бер елны, хәтерлим, телефон сүнгән, тавышы язылып калган: «Сиңа бәхет, сәламәтлек, нурлы юллар телим, йөрәгем белән сине сөям».
Узган ел ул авырый башлады. Тавышы да көчсезләнгән иде инде. Әмма барыбер шалтыратты. «Соң булса да шалтыратам, онытмадым мин сине», — диде ул. Сулышы өзек-өзек...
Мин күз яшьләремне тыя алмадым. Сүзләр бетә, әмма йөрәк әле һаман сөйли. Кеше үлә — хәтер үлми, диләр. Дөрес икән ул.
Быел таң атты. Күк йөзе аяз, көн матур, тын. Телефон да тын. Шалтырамады. Бу тынлык — мәңгелек иде. Башта аңламадым, соңыннан төшендем — ул юк.
Минем күңелдә бер буш урын хасил булды. Анда ул тавыш яшәргә тиеш иде, әмма хәзер анда тынлык, күз яше, сагыну.
Ул гомер буе минем иң беренче котлаучым булды. Хәзер минем туган көн ул башкача инде — ул сагыну көне.
Аның котлавыннан башка бу көн тулы түгел. Кешеләр котлаулар яза, бүләкләр килә, ләкин күңелем ул бер тавышны көтә.
«Балам», — дияр иде ул. Шул бер сүз җитә иде — бөтен дөнья яктыра, җан тынычлана. Бу сүз — канат иде миңа.
Хәзер мин үз-үземә пышылдыйм: «Балам, туган көнең белән». Әйтерсең, аның урынына мин аңа дәшәм, хәтердә саклыйм.
Хәтер — ул йөрәкнең күзе, диләр. Мин аның елмаюын, күз карашын, кул җылысын хәтерлим. Алар үтми. Алар минем белән.
Кайчак күккә карап сөйләшәм: «Әти, ишетәсеңме? Бүген минем туган көн». Җавап тынлык булса да, күңел тулы.
Ул беренче булып котлаучы булудан кала, беренче булып сөюче дә, ышаныч бирүче дә булды. Аның миңа ышанычы миңа көч бирде.
Ул китте. Әмма аның юлы, аның йөрәк җылысы — мирас булып калды. Мин бу дөньяда аның яңгырап торган исемен йөртәм.
Догамда ул һәрвакыт бар. Сүзсез генә, күз яшьләре белән искә алам.
Бүген мин туган көнемне тыйнак үткәрәм. Ул әйтер иде: «Күп кирәкми, иң мөһиме — йөрәктә якты булсын». Булсын, Әти, синең яктыңны саклыйм.
Еллар узар, кешеләр китәр, әмма беренче булып котлаган тавыш — ул мәңгелек. Ул минем күңелемдә яши, яши һәм җылыта...
