Кичке шәһәр урамнарының тынычлыгы минем күңелемдәге борчулардан тынычрак. Эш көне тәмамланганнан соң, гадәттәгечә, мин эш урынында озаграк калырга тырыштым. Бүген дә шулай булды. Бүлмәдә ялгыз утырып, компьютер экранына төбәлгән килеш, уйларымның тирәнлегенә чумдым.
– Син әле китмәдеңме? – дип ишекне ачып керде коллегам Зәйнәп. – Бүген, ичмасам, ял ит инде, Рәзилә!
Мин елмаерга тырыштым, ләкин күңелдәге авырлык елмаю аша бәреп чыкты.
– Әйе, Зәйнәп, бераз эшем калды, хәзер тәмамлыйм, – дидем мин, тыныч кына.
Зәйнәп минем халәтне шунда ук аңлап алды. Ул яныма килеп утырды, кулымны тотып, җылы итеп сорады:
– Рәзилә, синең белән нәрсә булды? Соңгы көннәрдә үзеңә охшамагансың.
Мин башта дәшмәдем, әмма тынлыкны ерып чыккан тавышым калтыранды:
– Тормышта барысы да буталды, Зәйнәп. Мин һәм ирем балалар турында бәхәсләшәбез... Ул бик тели, ә безнең әле булмый.
Зәйнәп мине кочаклап алды.
– Балалар – зур бәхет, дустым, ләкин бәхет ул бары тик балалар белән генә үлчәнми. Синең күңелең матур, Аллаһы Тәгалә барысын да үз вакыты белән бирер.
Мин күз яшьләремне сөртеп, көчкә елмайдым.
– Рәхмәт сиңа, Зәйнәп. Синең сүзләрең минем өчен хәзер дәва кебек.
Эшемне тәмамлап, өйгә таба юл тоттым. Урам утлары арасындагы яктылыкта күңелемдәге караңгылык тагын да ачыграк сизелде. Һәр адымым – шик, һәр сулышым – борчу.
Өй ишеген ачып керү белән, ирем Рамилнең тавышын ишеттем:
– Кайттыңмы? Эшең ничек бара?
Ул телевизор каршында утыра, әмма карашы минем йөрәгемә үтеп керде.
– Яхшы гына... – дидем мин, көч-хәл белән елмаеп.
– Нигә син соңгы вакытта болай борчыласың? – дип сорады ул, пультны кырыйга куеп.
Мин аның күзләренә туры карарга тырыштым.
– Барысы да яхшы булачак, Рамил, – дидем мин, әмма бу сүзләрне үзем дә ышанмыйча әйттем.
Кичке аш вакытында без тагын шул ук темага кайттык. Рамилнең тавышы тыныч булса да, йөрәгендәге әрнү сизелә.
– Мин сине яратам, Рәзилә, ләкин миңа балалар кирәк. Безнең гаиләне тулыландырыр өчен, – диде ул, калтыранган тавыш белән.
Мин аңа карап тын калдым.
– Мин дә телим, Рамил... ләкин без тырышабыз бит... кайчак Аллаһ сынау бирә...
Ирем башын аска иде. Минем йөрәгем сыкрап куйды. Ул мине кочаклап алды.
– Без бергә булсак, барысын да җиңәрбез. Син генә ышан.
Шул минутта минең күз яшьләрем ирексез тәгәрәп китте. Аның күкрәгенә сыенып, күңелем тынычланды.
– Синең белән булу – минем өчен иң мөһиме, – дидем мин, пышылдап.
Шул кичтә без озак сөйләштек. Тормыш, киләчәк, хыяллар турында.
– Бәлки, безгә вакыт кына кирәк? – диде ул тыныч тавыш белән. – Бар да җайланыр, Рәзилә.
Мин баш кактым.
– Ышанам... тик кайчак йөрәк түзми генә.
Ирем елмаеп минем кулымны кысты.
– Мин синең белән, һәр мизгелдә. Безнең мәхәббәт – ул безнең көчебез.
Мин елмайдым.
Киләсе көннәрдә без икебез дә үзебезчә көрәштек. Табиблар, өмет, ялварулар, дога... Һәр көн яңа сынау. Әмма һәр кичтә ул мине кулларына алды да пышылдап әйтте:
– Мин сине беркайчан да ташламам.
Мин аңладым: бәхет ул балада гына түгел, бәхет – бер-береңә таяныч булуда, сүзсез аңлауда, күз яшьләрен бергә сөртүдә.
Бер кичне Рамил кулымнан тотып елмайды:
– Син беләсеңме, без инде гаилә. Балалар булса – шөкер, булмаса – без барыбер бер-беребезгә кирәк.
Мин күз яшьләрем аша елмайдым:
– Безнең мәхәббәт – безнең иң зур байлыгыбыз.
Рамил дәшми генә мине кочаклап алды. Һәм шул төндә мин аңладым – иң зур могҗиза инде килеп җиткән: ул – безнең мәхәббәт, безнең түземлек һәм бер-беребезгә булган терәк.
