Балачакта һәркемнең үзенә күрә зур хыялы була. Кемдер космонавт булырга тели, кемдер рәссам, ә мин укытучы булырга хыялландым.
Мин мәктәптә укыганда дәфтәр битләренә үземчә «дәрес планнары» язып, апамнарны утыртып, аларга «сыйныф җитәкчесе» булып уйнадым. Бала-чага уены кебек күренсә дә, ул минем өчен иң зур шатлык, иң олы теләк иде.
Әтием исә башкачарак уйлады. Аның өчен иң абруйлы һөнәр – табиблык. «Халыкка файдасы күп, һәрчак кирәкле һөнәр», – ди иде ул.
Мин каршы сүз әйтә алмадым.
Әни дә әтигә кушылды: «Дәүләткә дә, кешеләргә дә файда китерә торган юлга кер», – диде.
Йөрәгемдә каршылык туды. Укытучы булу теләгем көчле, ләкин әти-әни сүзен тыңламый мөмкин түгел. Шулай итеп, мин медицина институтына документларымны тапшырдым. Беренче елларда укыганда ук күңелемә бертөрле бушлык керде. Мин биологияне дә, химияне дә яраттым, әмма алар минем өчен укытучы булу юлыннан узу өчен бер баскыч кына иде.
Медицина институтында исә бөтенләй башка дөнья ачылды. Башкалар кебек шатланып, кызыксынып укый алмадым. Кайчак дәресләрдә утырып, уйга чума идем: «Әгәр мин педагогик вузга кергән булсам, ничек булыр иде?»
Укыту хыялы күңелемдә сүнмәде. Ул һәрчак, йөрәк түрендә, кабат-кабат искә төшеп, үземне борчып торды. Институтны тәмамлап, эшкә кергәндә, әтинең минем белән горурлануын күрдем. «Минем кызым – табиб!» – дип, ул һәркемгә сөйли. Ә мин елмая идем, әмма эчемдә үземә генә аңлашыла торган бер сагыш яшеренде.
Эшкә урнашкач, башта авыр булды. Больницада тәүлек буе дежур торулар, авырулар, аларның газаплары… Тора-бара ияләштем. Эшне яратмыйм дип әйтмим. Авыру кешегә ярдәм итә алуың – бу зур бәхет. Кайчак авырулар рәхмәт әйткәндә күңелем йомшарып китә.
Әмма барыбер күңелем түрендә: «Мин бит укытучы булырга тиеш идем», – дигән уй яши.
Вакыт үтә. Бер ел артлы икенчесе килә. Менә инде 34 яшем тулды.
Дусларым, танышларым күптән үз юлларын тапты. Кемдер эшендә зур уңышларга иреште, кемдер гаилә корып, балалар үстерә. Минем дә гаиләм бар, эшем дә бар. Тыштан караганда, бәхетле тормыш кебек. Әмма күңелемдә һаман шул балачак хыялы сулкылдый.
Укытучы булу теләге һич кенә дә сүнми.
Кайчак тәрәзә янында утырып уйланам: «Әгәр мин педагогик институтка керсәм, соң түгелме икән?»
34 яшь – инде аз да түгел. Ләкин күңел теләгенә каршы бару мөмкинме...
Мин беләм: укытучы булмасам, гомер буе үкенеп яшиячәкмен.
Кешеләр еш кына: «Яратмаган эштә озак тора алмыйсың», – диләр. Ә мин яратмыйм дип әйтмим, тик күңелем бүтән юлга тарта. Беркайчан да соң түгел, диләр бит. Әгәр йөрәк теләгән икән, аны тыеп булмый. Минем өчен дә әле соң түгелдер. Педагогик вуз ишекләре минем өчен дә ябылмагандыр.
Эшне, гаиләне, көндәлек мәшәкатьләрне калдырып булырмы?
Белмим.
Ләкин күңелемдә көчле бер тавыш бар: «Сынап кара!» Әтием исән булса, мине аңлар идеме икән? Ул минем табиб булуым белән горурланды. Әмма, бәлки, ул да минем бәхетле булуымны теләгән генәдер?
Мин үземә сорау бирәм: бәхет нәрсә ул?
Әгәр мин эшемә йөреп, ләкин һәр көн күңелемдә сүнмәс хыял белән яшәсәм, бу – бәхетме?
Юктыр.
Бәхет – үз юлың белән бару, күңелең теләгәнне эшләү. Мин моңа төшендем. Балалыкта уйнаган «укытучы дәресләре»м бүген дә истә. Балачактагы самими уеннарымны искә төшергәндә, күзләрем яшьләнә. Минем чын теләгем шул бит.
Ә хәзер минем өчен иң зур сынау – бу хыялымны тормышка ашыру. Педагогик вузга керергә карар иттем.
Куркып та куйдым: яшь бар, гаилә, балалар…
Әмма йөрәк алдашмый. Күңелем миңа юл күрсәтә. Мине сынаулар көтә. Яңадан студент булу җиңел булмас. Әмма мин моңа әзер. Чөнки мин үз хыялымны тормышка ашырырга телим. Хәтта бу юл катлаулы булса да, күңелем тынычланыр. Минем өчен бу – яңа башлангыч.
Минем өчен бу – үземне табу юлы. Әгәр мин укытучы була алсам, ниһаять, үземне бәхетле итеп тоячакмын.
Мин моңа ышанам.
Һәм хыялым мине алга этәрә...