Бәла, әйтерсең лә күк күкрәп, Венераның бар булган бәхетен ертып керде. Балалар йортында үсеп, яңа гына тормыш корырга маташкан Венера әле генә әни булуның иң татлы мизгелләрен аңлый башлаган иде: тәүге елмаюлар, тәүге авазлар, йокламый чыккан төннәр дә аңа бәхет булып тоелды. Тимур үсә – кечкенә, җылы. Венера арып бетсә дә, күңелендә шатлык.
Ләкин бала туганнан соң өченче айда Венераны кинәт кенә авыру аяктан бәреп екты. Башта ул гади салкын тию дип уйлады, ләкин температура күтәрелде, тән сызлады, көче бетә барды. Табиблар яшермәде – хәл бик авыр, озак дәвалану кирәк.
– Ә минем балам? Минем Тимурым?! – Венера елап, табибка ябышты.
– Сез аны карый алмыйсыз, – дип, табиб йомшак кына аңлатты.
– Вакытлыча баланы калдырырга туры киләчәк. Бу – сезнең өчен исән калу юлы.
Бу сүзләр Венера өчен үлемнән дә авыррак булды. Ләкин ул аңлады: әгәр ул үлсә, Тимур бөтенләй ятим булачак.
Куллары дерелдәп, ул документларга кул куйды. Соңгы тапкыр баласын кочаклап, аның исен, җылысын, бәләкәй бармакларын күңеленә мәңгегә уеп калдырды. «Тимур, улым… мин кайтырмын. Сиңа ант итәм…» – дип пышылдады.
Ләкин авыру елларга сузылды. Дәвалаулар, операцияләр, тернәкләнү… Ул бары тик Тимур өчен яшәде. Аралашырга, табарга омтылды, тик документлар югалган, адреслар алышынган иде.
17 ел үтте...
Венера терелде, кабат шул ук хастаханәгә санитарка булып урнашты. Гади, ялгыз тормыш белән яшәде.
Күршесе Сания әйтә:
– Венера, тормыш дәвам итә, син бит яшь әле…
– Юк, – дип кенә җавап бирә ул. – Минем йөрәгем Тимурны эзли.
Бер көнне хастаханә коридорына бер озын буйлы егет керде. Нык, әдәпле, күзләре таныш. Ул Венера Камалованы эзләвен әйтте.
Венера коридорга чыккан мизгелдә вакыт туктап калгандай булды. Егет аңа шундый караш белән карады – әйтерсең лә ул аны гомере буе көткән.
– Сез… Венерамы? – диде ул, тавышы калтырап.
– Әйе… – дип пышылдады хатын.
– Минем исемем Тимур.
Венераның аяклары тотмас булды. Бөтен дөньяның асты-өскә килде.
– Улым… Тимурым… – дип, куллары белән аның битенә кагылырга да куркып, пышылдады ул.
Тимур анасын кочаклап алды – нык, ышанычлы итеп.
– Мин сине бик озак эзләдем, – диде ул. Минем өчен Рәшит абый – бик яхшы кеше. Ләкин мин белә идем: минем әни кайдадыр бар… һәм ул мине көтә.
Буш коридорда алар бер-берсенә сыенып тордылар. Еллар буе йөрәкләрен телгән сагыш шул мизгелдә эреп юкка чыкты.
17 елдан соң Венера беренче тапкыр үзен бәхетле итеп тойды.
