Сагышлы мәхәббәт тарихы
Айсылу белән Ринат поездда очрашты. Бу – Казаннан Мәскәүгә бара торган төнге поезд иде. Айсылу, 30 яшьлек укытучы, конференциягә бара, ә Ринат, инженер, эш буенча йөри. Алар купеда икесе генә калды. Төнге тынлыкта сүз башланды – башта гади генә, аннан күңелгә якынрак. Айсылуның йомшак тавышы, Ринатның шаян елмаюы – шулар аларны бер мизгелдә якынайтты. Поезд тәрәзәсеннән күренгән йолдызлар аларның күңелендә мәхәббәт очкыннары кабызды.
Бер ай буе алар бергә булды. Мәскәүдә Айсылу конференциядә катнашканда, Ринат аны көтте. Кичләрен алар шәһәр урамнарында йөрде, кафеларда утырдылар, елга буенда кочаклашып йөрделәр. Ринат Айсылуга үзенең диңгез турында хыялларын сөйләде – ул диңгезче булырга теләгән, ә Айсылу аңа башта авыл мәктәбендә балалар укытуы турында сөйләде. Аларның мәхәббәте тиз һәм тирән иде, әйтерсең, гомер буе бер-берсен белгәннәр. Ләкин поезд кебек үк, бу вакыт та тиз узып китте.
Аерылышу көне килде. Ринатны эшкә чит илгә җибәрделәр: контракт озакка – 1 елга. Айсылу Казанга кайтырга тиеш иде, чөнки мәктәптә яңа уку елы башлана. Алар вокзалда кочаклашып, бер-берсенә хат язарга, очрашырга вәгъдә бирде. Ләкин тормыш вәгъдәләрдән көчлерәк булып чыкты. Ринатның хатлары беренче айда гына килде, аннан алар сирәгәйде, ә соңыннан бөтенләй туктады. Айсылу, сагынудан йөрәге сызласа да, аны гаепләмәде – ул Ринатның эше катлаулы булуын белә иде.
Бер көнне Айсылу йөкле икәнен аңлады. Бу хәбәрдән аның күңелен шатлык та, курку да биләп алды. Ул Ринатка хәбәр итәргә тырышты, ләкин аның телефон номеры эшләмәде, хатлары җавапсыз калды. Айсылу япа-ялгыз калды. Ата-анасы, гаиләсе йөзенә кызыллык китерүдән куркты, ләкин Айсылу баланы табарга булды. Ул кыз бала тапты – Ләйсән дип исем кушты. Кызчык әнисенеке кебек тирән кара күзле иде, матур һәм акыллы бала булып үсте.
Ләйсән әтисе турында беркайчан белмәде. Айсылу аңа әтисе турында сөйләмәде, чөнки нәрсә әйтергә белмәде. Ул Ринатны ярата иде, ләкин аның нигә югалганын аңламады. Бәлки, ул яңа тормыш башлаган, бәлки, аны оныткандыр. Айсылу бу сорауларга җавап эзләүдән туктады, чөнки аның өчен Ләйсән иң мөһиме булды. Ул кызына бар күңелен бирде, аны яратып үстерде.
Ләйсән мәктәпкә кергәч, Айсылуга тормыш тагын да катлаулырак булып тоелды. Ул укытучы булып эшләде, ләкин акча җитмәде. Кичләрен ул Ләйсән йоклаган арада, ялгыз утырып, Ринатны искә ала иде. Аның елмаюы, тавышы, диңгез турындагы хыяллары – болар барысы да хәтерендә саклана. Кайвакыт ул интернетта аны эзләргә тырышты, ләкин берни тапмады. Ринат әйтерсең җир йоткандай югалган.
Ләйсән 10 яшькә җиткәч, әтисе турында сораулар бирә башлады. «Әтием кайда?» – дип сорады ул бер кичтә. Айсылуның йөрәге сызлады. Ул кызына: «Синең әтиең бик яхшы кеше иде, ләкин ул безнең белән түгел», – дип кыска гына җавап бирде. Ләйсән тынычланды, ләкин аның күзләрендә сагыш бар иде. Айсылу үзен гаепле хис итте, тик нәрсә эшләргә белмәде.
Еллар узды. Ләйсән мәктәпне тәмамлады, институтка керде. Айсылу кызы белән горурланды, ләкин күңелендә бушлык бар иде. Ул Ринатны беркайчан онытмады.
Бер көнне, базарда очраклы рәвештә, ул Ринатка охшаган ир-атны күрде. Йөрәге дөп-дөп тибә башлады, ләкин ул якын барырга җөрьәт итмәде. Ир-ат артына борылды, һәм Айсылу аның Ринат булмавын аңлады. Бу мизгел аны тагын да ныграк сагышка салды.
Ләйсән әнисенең мәхәббәт тарихын белә иде, чөнки Айсылу, ахырда, бөтенесен сөйләп бирде. Ләйсән әнисен кочаклап: «Син мине яратасың, шул җитә», – диде.
Бер төнне Айсылу тәрәзә янында утырып, йолдызларга карады. Ул поезддагы беренче очрашуны искә алды – Ринатның елмаюын, аның кулларының җылылыгын. Ул истәлекләр аны җылытты да, йөрәген дә сызлатты. Айсылу белә иде: аларның мәхәббәте кыска, ләкин тирән булды, һәм Ләйсән – ул мәхәббәтнең иң матур бүләге. Ләкин бу мәхәббәтнең сагышы аның белән гомере буе калачак.