Университет еллары һәркемнең күңелендә якты истәлекләр калдыра. Нәкъ менә шул чорда Харисның йөрәгенә ут капты – ул беренче тапкыр чын-чынлап гашыйк булды. Аның мәхәббәт объекты исә гади студент кыз түгел, ә тормышта инде күпне күргән хатын иде…
Әлеге ханымның исеме Ләйсирә. Ул Харистан 8 яшькә өлкәнрәк, инде бер баласы да бар. Харис өчен бу – барыбер киртә түгел иде. Чөнки аның күңелендә мәхәббәт дөрли, башы акылга буйсынмый.
Башта бу хисләр яшерен калды, чөнки егет оялуыннан сер бирмәде. Тик күңелдәге ялкын яшеренеп тора алмый бит инде. Ләйсирә дә егетнең эчкерсез карашын тоя башлады. Беркөнне алар икесе генә китапханәдә очрашып сөйләшеп утырдылар. Әңгәмәдән соң, Харисның күңеленә җиңеллек иңде.
Шул көннән соң алар аралаша башладылар. Беренче адым ясарга Хариска авыр булмады, шулай итеп, ул мәхәббәттә тәүге тәҗрибәсен тапты. Алар бергә йөрергә, серләшергә ияләнеп киттеләр.
Харис өчен бу – тормышның яңа сәхифәсе, ә Ләйсирә өчен – яраланган йөрәккә яңа сулыш. Аның баласы да Харисны тиз арада кабул итте. Чөнки егет балаларны яратты, алар белән уртак тел тапты.
Икенче елга аларның мөнәсәбәте тагын да ныгый төште. Харис, яшь булса да, җаваплылыкны үз өстенә ала белде. Ул тормышта сабырлык һәм хөрмәтнең мөһимлеген аңлады. Ә Ләйсирә аңа күп нәрсә өйрәтте. Мөнәсәбәтләрдә сабырлык, түземлелек, ышаныч кебек кыйммәтләрне Харис аның аша таныды. Алар бергәләшеп авырлыкларны да, шатлыкларны да бүлештеләр.
Харис студент елларын эш һәм уку белән үткәрде, әмма мәхәббәт өчен һәрчак вакыт тапты. Ул, кызганмыйча, үзенең җылысын бүлеште. Ләйсирә аңа тормыш тәҗрибәсен бирде, киңәшләре белән ярдәм итте.
Хатынның мәхәббәт тарихы гади генә түгел иде. Әйләнә-тирәдәгеләр аның Харис белән мөнәсәбәтләренә төрлечә карады. Кемдер гаҗәпләнде, кемдер тәнкыйтьләде. Ләкин аларның моңа исе дә китмәде. Чөнки йөрәкләрендә бер-берсенә карата ихлас хис бар иде.
Алтынчы елларын бергә үткәргәндә, алар инде чын гаилә кебек яши башладылар. Харис күпкә җитдиләнде. Ул акыл ягыннан өлгерде, тормышка карашы үзгәрде. Әгәр дә беренче елларда ул сабый кебек гашыйк булса, хәзер ул ир-ат буларак фикер йөртә.
Ләйсирә дә үзен бәхетле хатын итеп тоя башлады. Аның өчен Харис таянычка әверелде. Ул аңардан җылылык һәм наз тапты. Мәхәббәт аларга яңа юллар ачты. Алар бер-берсен тулыландырдылар. Харис Ләйсирәгә яшьлек дәртен бүләк итте. Ә Ләйсирә Хариска җылылык бирде. Бу ике көч берләшкәч, аларның мәхәббәте ныгый гына барды.
Көннәр үтте, әмма мәхәббәтләре сүрелмәде. Киресенчә, һәр яңа көн аларны тагын да якынайтты. Алар бергәләп сәяхәт иттеләр, шәһәр урамнарында кулга-кул тотынып йөрделәр. Араларында бәхәсләр дә булгалады. Ләкин һәр бәхәс аларны тагын да ныгыта иде. Чөнки алар сөйләшеп аңлаша белделәр. Бер-берсенә карата хөрмәт һәрчак беренче урында булды.
Харис өчен бу хатын – беренче мәхәббәт кенә түгел, тормыш мәктәбе дә иде. Ә Ләйсирә өчен бу егет – йөрәгендә яңадан хисләрен уяткан кеше булды.
Ике төрле дөнья, ике төрле тәҗрибә бер юлда очрашты. Алар, бер-берсенә сыенып, киләчәк турында хыялландылар.
Алтынчы елларында Харис аңа: «Минем тормышым синсез күз алдыма да килми», – диде. Әйтелгән сүзләр йөрәкләрен тагын да җылытты. Ләйсирә исә елмаеп җавап бирде. Аның күзләрендә рәхмәт һәм мәхәббәт чаткылары балкый иде. Алар өчен һәр кич – бәйрәм, һәр иртә – яңа башлангыч булды.
Харис, яшь булса да, ир-ат булырга өйрәнде. Ул җаваплы, түзем, ихлас кеше булып формалашты.
Күпләр аларның киләчәктә дә бергә булуына шикләнде. Әмма алар бәхетле һәм тыныч булдылар. Аларны бергә тоткан көч – ихлас мәхәббәт. Ә мәхәббәткә чикләр юк. Ни яшь, ни еллар аны туктата алмый. Шуңа күрә алар алга карап яшәделәр. Уртак хыяллар, уртак максатлар аларны якынайтты.
Ләйсирәнең улы да Харисны хөрмәт итте. Алар арасында дуслык барлыкка килде. Бу – гаилә өчен иң зур бәхет иде...