Кәрим Алияне кечкенәдән белә иде. Авыл урамнарында алар һәрвакыт бергә уйнады, мәктәпкә дә бергә йөрделәр. Алия һәрчак шат күңелле, акыллы кыз булды. Аны күргән саен Кәримнең күңеле күтәрелде. Мәктәптә укыганда, дәресләр беткәч, ул Алияне өйләренә кадәр озата кайта.
Кышын шулай бергә йөрделәр. Аяк астында кар шыгырдый. Алиянең кулында гел китаплар, ә Кәрим һәрвакыт, ярдәм итеп, аларны ала.
Аннары алар үсте, клубка чыга башладылар. Авыл клубында кичәләр — яшьләр өчен зур бер бәйрәм кебек. Кәрим һәр шимбәдә Алияне клубка чакыра, алар парлашып баралар. Клубта алар бергә биеп, озаклап сөйләшәләр.
Авыл халкы инде аларны бер пар итеп күрә башлады.
Егет белән кыз бер-берсен чын күңелдән яратты. Беркайчан да бер-берсенә тавыш күтәрмәделәр, рәнҗетмәделәр.
Авыл халкы да: «Менә нинди матур пар, тиздән туйлары булыр инде», – дип сөйли.
Алия белән Кәрим икесе дә киләчәк турында хыялланды. Иң зур теләкләре – өйләнешеп, үз йортларын кору. Кәрим армиягә киткәнче дә, укуга кергәнче дә бу хакта күп уйланды. Вакыт тиз үтте, мәктәпне тәмамлагач, Кәрим укырга китәргә булды. Алия аны елап озатты, әмма ышанычлы сүзләр әйтте.
– Мин сине көтәрмен, – диде ул, күзләренә карап.
Кәрим дә ышанды: алар язмыш белән бәйләнгән.
Башта Кәрим шәһәргә китте, аннары Алия дә Казанга юл алды. Зур шәһәр — алар өчен яңалыкка тулы дөнья. Алия башта югалып калды, әмма аннан соң дуслар тапты. Бер университетта укучы Казан егете белән еш күрешә башлады. Аның сүзләре, кыланышлары Алиягә ят булса да, кызык тоелды. Казандагы яшьлек дәрте, зур шәһәр мохите аны үзгәртте.
Ул Кәрим белән очрашуларын сирәгәйтә башлады. Телефоннан сөйләшүләре дә кыскарак булды. Кәрим башта моңа игътибар итмәде. Ләкин аннары күңелендә шик уянды.
Берничә айдан соң Алия хәбәр итте: ул башка егетне очраткан. Бу сүзләр Кәрим өчен яшен суккан кебек булды. Балачактан бирле яраткан кызын югалту – иң зур авырлык иде.
Алия, 8 еллык мәхәббәтен ташлап, Казан егетенә кияүгә чыкты.
Авыл халкы да бу хәлгә аптырады. Күпләр: «Ничек шулай булды икән?» – дип сөйләште.
Кәрим дөньясын кара болытлар каплады. Көннәр үтсә дә, аның йөрәге тынычланмады. Алия белән йөргән чакларын искә төшерү аны яндырды. Кышкы кичләрдә аларның бергә кайтулары, клубтагы биюләр күз алдында яңарды. Кәрим һәрвакыт: «Нигә шулай булды?» – дип үз-үзенә сорау бирде. Берничек тә җавап таба алмады. Аның күңелендә үкенеч һәм сагыш урнашты.
Бер карасаң, тормыш дәвам итә, эшләр күп. Ләкин йөрәктәге яра төзәлмәде. Алиянең күзләре, тавышы, елмаюы һаман күз алдында иде. Кәрим авылга кайтып китте. Авыл урамнарында йөргәндә балачак хатирәләре яңарды. Клуб янына килгәч, яшьлек көннәре искә төште. Алия белән үткәргән кичләрне искә төшерү авыр булды.
Туганнары, дуслары аны юатырга тырышты.
– Вакыт дәва ул, барысын да оныттырыр, – диделәр.
Әмма вакыт үтсә дә, Кәрим оныта алмады. Йөрәге һәрчак Алиядән хәбәр көтте. Кайчак ул аның фотоларын күреп, күзләренә яшь килде.
Алия исә Казанда үз тормышын корып җибәрде. Кияүгә чыгып, гаилә тормышына чумды.
«Әгәр дә без өйләнешкән булсак, ничек булыр иде икән?» – дип хыялланды Кәрим. Аның күңелендә Алиягә карата үкенеч белән бергә ярату да сакланды.
Еллар узса да, ул аны оныта алмады. Кайчакта Кәрим авылдашлары белән очрашканда, Алия турында сүз чыкса, тын калып тыңлый. Аның йөрәгендәге яра һаман яңарган кебек була. Кәрим үзен көчле итеп күрсәтергә тырышты. Ләкин эчтән ул һаман әрнеде.
Күпме генә еллар узса да, Кәрим өчен Алия – иң кадерле, иң изге хатирә булып калды. Кәрим өйләнмәде, эштә дә күтәрелеп китә алмады. Ул хәзер дә буйдак тормышын акрын гына тартып баруын дәвам итә.
