Фәгыйлә эшкә һәрвакыт елмаеп керә, әмма бүген аның йөзе тагын да яктырак балкый иде. Ул инде 55 яшьтә, әмма сөйләшергә ярата, күңелендә һаман яшьлек дәрте сакланган. Кызганыч, соңгы елларда ул зур сынаулар аша үткән, әмма бүгенге тарихын тыңлагач, хезмәттәшләре дә, дуслары да сокланып куйды.
Фәгыйлә 25 ел гомерен ире Айрат белән үткәрде. Алар бергә тормыш корып, йорт җиткерделәр, 2 бала үстерделәр. Әмма бәхет гомерлек булмады.
Бер көнне Айратның йөрәгендә икенче берәүгә мәхәббәт кабынды. Ул башта моны яшерде, әмма соңыннан бөтенесе фаш булды. Фәгыйлә өчен бу хәбәр аяз көнне күк күкрәгәндәй иде.
Ире, гаиләне ташлап, китеп барды. Фәгыйлә өчен дөнья сүрелде, өйдәге һәр почмак ятим калды. Ул үзен ялгыз хис итте, хәтта иртәләрен уянырга теләмәгән чаклары да булды.
«Кемгә кирәк мин бу яшемдә? Соры, гади, инде яше үткән хатын-кыз», – дип уйлады ул. Күрше-тирә, танышлар да аны кызганып карадылар.
Әмма вакыт уза, йөрәктәге яра да әкренләп төзәлә башлый. Шулай да Фәгыйлә күңелендә беркемгә дә урын юк кебек тоела иде.
Бер көнне язмыш аны көтмәгәндә Таһир исемле ир-ат белән очраштырды. Ул гадәти генә башланды: танышлар аша күрештеләр, аннары очраклы сөйләшүләр булды.
Таһир – тол ир, балаларын үстергән, акыллы һәм тыныч кеше. Ул баштан ук Фәгыйләнең күңеленә җылылык бирде. Аның сүзләре гади, әмма җылы иде, күзләре эчкерсез балкый. Фәгыйлә бу ирдә күптән югалткан таянычны тапкандай булды.
Башта ул бу мөнәсәбәтләргә шикләнеп карады. «Мин кемгә кирәк инде, ул мине ташламасмы?» – дип уйлады. Әмма Таһир һәр гамәле белән аңа үзенең чынлыгын исбат итте.
Алар ешрак очраша башладылар, бергәләп шәһәр буйлап йөрделәр, бакчада эшләделәр, гади тормыш ләззәтләрен бүлештеләр.
Фәгыйлә озак еллардан соң кабат үзен хатын-кыз итеп тоя башлады. Ул, көзгегә карагач, хәтта елмайды: чәчендә чал булса да, күзләрендә очкын бар икән.
Таһир да аңа сөю сүзләрен әйтте, һәрчак янында булырга вәгъдә бирде.
Балалары башта аптырап карадылар, әмма соңыннан әниләренең бәхетен күреп, сөенделәр.
Күп тә үтми, Таһир тәкъдим ясады. Фәгыйләнең йөрәге яшь кызларча җилкенеп куйды. Алар туй ясадылар. Тыйнак кына, әмма ихлас, җылы мәҗлес булды. Яшьләр кебек җырладылар, биеделәр, елмайдылар.
Талия, Фәгыйләнең кызы, әнисенә карап елап та җибәрде: «Әнием бәхетле!» – диде ул.
Туйдан соң алар бергә яши башладылар. Фәгыйлә өйнең һәр почмагын яңадан җылылык белән тутырды. Хәзер ул иртән уянганда ялгыз түгел, чәй эчкәндә, янәшәсендә сөйгән кешесе бар.
Айрат ташлап киткәндә, ул үзен дөньядан көтелмәгәнчә кысылган итеп тоя иде. Хәзер исә язмыш аңа икенче сулыш бүләк итте. Фәгыйлә аңлады: бәхет өчен яшь тә, еллар да киртә түгел. Яшьлек узса да, мәхәббәт яңадан кабына ала икән.
Ул эштә дә үзенең тарихын сөйләде: «Мин, гомерем бетте, дип уйлаган идем, ә ул яңадан башланды», – диде ул, күзләрендә шатлык балкып.
Хезмәттәшләре аның сүзләрен тыңлап, уйланып калдылар. Кемдер елмайды, кемдер күңеленә өмет алды.
Фәгыйләнең тарихы – мәхәббәтнең көче турында. Һәркем үзенә гыйбрәт алды: гомернең теләсә кайсы мизгелендә бәхет табып була.
Фәгыйлә исә, бүген инде ире белән янәшә утырып, һәр көннең кадерен белеп яши. Ул сөйли-сөйли елмая, сөйләгәндә, куллары белән һавада рәсем ясагандай итә. Ә бит әле 1 ел элек кенә ул үзен бөтенләй ялгыз калган дип уйлый иде. Хәзер ул үзен яңадан бәхетле хатын, сөекле хатын итеп тоя.
Мәхәббәт аны яңадан яшәтте, күңеленә көч бирде. Һәр көзге яфракның алтын төсендә дә ул матурлык күрә, һәр иртәдә яңа шатлык таба. Фәгыйлә өчен бу көз – яңарыш фасылы булды.
Таһир белән алар гомер юлын бергәләп дәвам итәргә сүз бирделәр.
Бу тарих – өмет һәм мәхәббәт турында, күңелләрне җылытучы хакыйкать турында. Һәм иң мөһиме: ул һәркемгә дә бәхетнең соңга калмавын исбатлый.