Рәмзия чемоданын идәнгә шап итеп куйды да ишеккә сөялде. Үзенә хыянәт иткән ирнең сүзләре әле дә колагында яңгырый иде. «Син – беркем түгел», имеш. Шул сүзләр күңеленә ут булып төште.
Ильяс белән 10 ел бәхетле яшибез, дип йөрде ул. Ә ул күрсәтте бит кем булганын. Аның иң якын дусты дип йөргән Альмира белән хыянәт иткән.
Рәмзиянең күзләре янды. Ул, күз яшьләрен сөртеп, үз-үзенә ант итте: моның белән аның тормышы бетмәячәк.
Шәһәр буйлап машинада барганда, күңелендә бары бер уй – тормышны яңадан башлау. Тамырдан. Башкача.
Кунакханәгә килеп урнашкач, ул тәрәзә каршына чыгып басты. Төнге утлар, машиналар тавышы, гөжләп торган шәһәр – барысы да аңа яңа тормыш вәгъдә иткәндәй тоелды.
Ильяс аңа бик күп югалту китерде, ләкин иң авыры – ышанычны җимерү. Әмма Рәмзияне сындыра алмас ул.
Икенче көнне иртән ул шәһәр буйлап озак йөрде, уйларын җыйды. Әкренләп күңелендәге ачу урынын хәл итү нияте ала башлады. Эшкә дә бармады. Чөнки бүген ул үзен эзләү көнен игълан итте.
Көн уртасында кесә телефоны шалтырады. Экранда «Радик» дигән исем кабынды. Күрше шәһәрдә яшәүче элекке дусты. Радик аңа һәрчак ачык күңелле, ярдәмчел кеше булып тоела.
– Рәмзия, хәлләр ничек?
Кайгылы тавыш ишетелде.
– Ильясың турында ишеттем…
Рәмзия елмаерга тырышты.
– Азрак вакыт кирәк. Мин монда кунакханәдә. Бу төнне өйгә кайтмыйм.
– Телисеңме, киләм? – диде Радик, икеләнмичә.
– Кирәк түгел. Мин үзем генә булырга телим.
Шулай дисә дә, бу сүздә тулы дөреслек юк иде. Күңелендә кемгәдер таянырга теләге бар. Кич белән ул паркка чыгып йөрергә булды. Һава салкынча, әмма үтә аяз. Парк эскәмиясендә утырганда, телефоны янә шалтырады. Бу юлы – Альмира. Рәмзия җавап бирмәде. Әле моңа көч җитми иде. Телефон тынды, әмма берничә минуттан мессенджерда хәбәр пәйдә булды:
«Без сине яратмый идек инде күптән. Ильяс белән без бәхетле. Килешсәң – синең өчен яхшырак булыр».
Рәмзиянең йөрәге кысылып куйды. Ләкин бу сүзләр аны елатмады, киресенчә – көч бирде.
«Сез бәхетле түгел. Ә мин бәхетле булачакмын», – дип пышылдады ул.
Икенче көнне иртән нәрсәдер хәл итәргә кирәклеген аңлады: шәһәрне калдырып, үз тормышын яңартырга. Чемоданын җыеп, такси чакырды да вокзалга таба юнәлде. Юлда телефоны тагын шалтырады – бу юлы Ильяс.
Рәмзия трубканы алды.
– Кире кайт. Кичә артыграк әйттем. Кунакханәгә барганың да… көлке. Әйдә, өйгә, сөйләшик.
– Юк, Ильяс, – дип тыныч кына җавап бирде Рәмзия. – Мин кайтырга түгел, китәргә барам.
– Син мине югалтачаксың! – дип кычкырды Ильяс.
– Мин үземне табам, – диде Рәмзия һәм трубканы куйды.
Вокзалда ул билет сатып алды һәм поезд көтә башлады. Читтән караганда, ул тыныч иде. Ә эчтән – җимерелгән йорт урынында яңадан нигез салучы кебек.
Поездга кереп утыргач, ул тәрәзәдән шәһәр утларына карады. Поезд кузгалгач, Рәмзия күзләрен йомды. Тәне җиңеләйде, күңелендәге йөк тә әз генә булса да төшеп калды. Берничә сәгатьтән ул туган ягына – Казанга кайтып җитте.
Вокзалда аны Радик көтеп тора иде.
– Мин, килмә, дигән идем бит, – диде Рәмзия, әмма елмаймыйча булдыра алмады.
– Ә мин тыңламыйм, – дип шаяртты Радик. – Сиңа хәзер дус кирәк.
Алар машинага утырдылар, шәһәр урамнары буйлап киттеләр.
– Кайда яшисең? – дип сорады Радик.
– Әлегә бер таныш фатирын биреп тора. Аннары карарбыз.
– Карарбыз, дигәнең – минем янга күч, – диде Радик.
Рәмзия көлеп җибәрде.
– Юк инде.
– Ник юк? – дип сорады Радик. – Син бөтен нәрсәне яңадан башлыйсың бит. Ялгыз башың авыр булыр.
Сүзләр җылы иде. Әмма Рәмзиянең яралы йөрәге ашыкмады. Көннәр үтте. Ул эш тапты – балалар үзәгенә администратор булып урнашты. Балалар тавышы, йөри-йөгерә йөрүләре… күңеленә җылы өстәп куйды.
Бер көнне ишектән Альмираны хәтерләтә торган хатын килеп керде. Рәмзия калтыранып куйды, әмма бу – башка кеше иде. Бу очрак Рәмзиягә үткәнне онытуның авырлыгын тагын бер искәртте.
Радик исә һәр көн диярлек аңа булышырга, сөйләшергә килде. Алар арасында тыныч, җылы дуслык үсте. Ә бер кичне ул Рәмзияне машинасы белән өйгә кадәр озатканда:
– Синең елмаюың миңа бик ошый, – дип әйтеп куйды.
Рәмзиянең битләре әллә кызды, әллә салкын һава бәреп керде. Бу юлда ул беренче тапкыр үзен яңадан хатын-кыз итеп тойды.
Берничә көннән соң Ильяс шалтыратты.
– Син кайчан кайтачаксың? Мин ялгыштым…
Рәмзия тыныч кына тыңлап торды.
– Юк, Ильяс, – диде ул. – Мин кайтмыйм. Һәм син дә минем тормышыма кайтмаячаксың.
– Яныңда берәрсе бармы? – дип кычкырды Ильяс.
– Бар. Мин үзем бар, – диде Рәмзия һәм тагын трубканы куйды.
Шушы сөйләшүдән соң ул соңгы мәртәбә үткәнен күмеп куйгандай булды.
Бер кичне Радик аны шәһәр читендәге кафега чакырды. Гади генә, тыныч урын.
– Рәмзия… – диде ул, күзләрен яшермичә.
Рәмзия тын калды.
– Мин сиңа бәйләнмим, – дип дәвам итте Радик. – Тик син әзер булгач… мин синең яныңда булырга телим.
Бу сүзләр аның йөрәге аша якты җылы булып үтте. Берничә минут тынлык булды. Рәмзия елмайды.
– Мин синең янымда булуыңа риза, – диде ул.
