Барлык язмалар news_header_top_970_100
news_header_bot_970_100
Язманы тыңлагыз

"Әйдә табиблар күрмәгәндә үбешәбез": паралимпияче Рөстәм Нәбиев мәхәббәт тарихын сөйли

"Әйдә табиблар күрмәгәндә үбешәбез": паралимпияче Рөстәм Нәбиев мәхәббәт тарихын сөйли

news_top_970_100
"Әйдә табиблар күрмәгәндә үбешәбез": паралимпияче Рөстәм Нәбиев мәхәббәт тарихын сөйли
  • Башкортстанның Чакмагыш районы егете Рөстәм Нәбиев 2015 елның июлендә Омск өлкәсенең Светлый бистәсендә һава-десант гаскәрләре карамагындагы дүрт катлы казарманың түшәме җимерелгәндә хәрәбәләр астында калып, ике аягын югалта.
Фаҗигале төстә саулыгын җуеп, зур сынаулар узган һәм сынмаган егет Рөстәм Нәбиев бүген Паралимпия уенчысы, танылган спортчы һәм инстаблогер. Армиягә киткәндә Рөстәмнең сөйгән кызы Индира була. Индира Рөстәмне фаҗигадән соң да ташламый, аны терелтүгә күп көч куя. Бераздан алар гаилә кора. Яшь гаилә инстаграмга мәхәббәт тулы фотоларын даими кертеп бара, аларга сокланучылар байтак. Рөстәм белән Индираның кызы да үсеп килә.

Рөстәм үзенең инстаграмында хатыны Индира белән булган мәхәббәт тарихын бәян иткән. Күңелле дә, кызганыч та бу тарихның бер өзеген сезгә тәкъдим итәбез.

"Госпитальдә мин 11 ай яттым. Хәтерлим, Индира мине беренче мәртәбә кашыктан ашатты. Ул бик дулкынлана иде. Кашыкны авызыма китергән саен кулы калтырый иде. Өстемә кайнар шулпа да тамызды. Әмма мин ир-ат бит, түздем, кычкырмадым. Хәер, минем ул вакытта тавышым да юк иде.

Мин бик авыр хәлдә булсам да, Индира янында үземне яхшы хис итә идем. Ул беркайчан да китәргә ашыкмады. Әти-әниемнәр киткәннән соң да минем янда кала иде.

Тавышым чыга башлагач, мин аңа: "Әйдә табиблар күрмәгәндә үбешеп алабыз", - дидем.

Сез Индираның йөзен күрсәгез! "Син нәрсә, сиңа ярамый бит! Ә сиңа начар булса?" - дип әйтеп салды", - дип искә ала Рөстәм Нәбиев.


Посмотреть эту публикацию в Instagram

Маленькие истории из жизни в госпитале. Вспоминаю с улыбкой) ⠀ В госпитале я пролежал 11 месяцев. Помню, как Индира, впервые, покормила меня с ложечки. Она тогда очень волновалась. Каждый раз, как она подносила ложечку к моему рту я замечал, что у неё очень сильно трясётся рука. Был такой момент, когда она от волнения пролила бульончик на меня. Но, я как мужчина выдержал удар горячего бульона, даже не закричал.(ну, только потому, что я не мог этого сделать. Голоса то тогда у меня не было) ⠀ Не смотря на то, что я был в тяж. состоянии, рядом с Индирой, я чувствовал себя хорошо. Она никогда не спешила уходить и всякий раз, вечером, когда мои родители уходили домой, она оставалась со мной, наедине. Помню, как то раз, когда я уже начал разговаривать, сказал ей: - а давай поцелуемся, пока врачи не видят? Видели бы Вы лицо Индиры в тот момент.. - ты что, тебе же нельзя! А если плохо станет? ⠀ В госпитале я очень плохо спал и мы постоянно ночами переписывались по телефону.Но, для меня это было тяжелой задачей, потому что: Во-первых, обе руки были вскрыты (тогда их спасали от ампутации)и не работали, кроме безымянного пальца на правой руке. Во-вторых, я его элементарно не мог поднять. Он был очень тяж для меня. Поэтому, я всегда просил медсестру, чтобы она положила тел мне на грудь и согнула руку в локте. Знали бы Вы, сколько минут я печатал одно сообщение с этим, еле еле работающим, пальчиком. Блин, как же я психовал, когда Т9 менял мои слова на другие. В общем, за час, от силы, я мог напечатать макс 2-3 сообщения Но, ответы на свои сообщения я ждал с нетерпением. Потом, как дурачок, после них, лежал и улыбался. А с рук текла кровь, от того что напрягался, когда писал смски. Пофигу, зато я был счастливым! ⠀ Во второй раз, в госпиталь, Индира приехала ко мне в октябре 2015. Мы были вместе целых 2 недели. Когда пришла пора уезжать, я помню, как стоял на коляске, возле КПП, провожая Индиру просто зарыдал. Вот честно, я как истеричка, взахлеб плакал. А сейчас, вот пишу, вспоминаю и улыбаюсь. Это было очень мило ⠀ Предложение в карусели➡️

Публикация от Рустам (@rustam_nabiev92)

Комментарийлар (0)
Калган символлар:
news_right_column_1_240_400
news_right_column_2_240_400
news_right_column_3_240_400
news_bot_970_100